โลน สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กอาศัยบนขน กินเลือดมนุษย์ ทำให้เกิดอาการแพ้ที่ผิวหนัง คันตามขนต่างๆ เช่น ขนหน่า ขนรักแร้ คิ้ว หนังศรีษะ ตุ่มบวมแดงคัน เกิดแผลอักเสบ
ตัวโลน ( Pthirus pubis ) คือ สิ่งมีชีวิตเล็กๆที่ชอบอาศัยอยู่ที่บริเวณขนหยาบ เช่น ขนที่หัวเหน่า ขนรักแร้ เป็นต้น ตัวโลนมีขนาดประมาณ 2 มม. สีเหลืองเทา รูปร่างคล้ายปู มักจะวางไข่บนขน ซึ่งสามารถมองเห็นเป็นเม็ดๆสีน้ำตาลกระจัดกระจาย โลนจะมีวงจรชีวิตคล้ายตัวเหาแต่เป็นสิ่งมีชีวิตคนละกลุ่มกัน
การที่โลนอาศัยบนขนของมนุษย์ทำให้เกิดการติดเชื้อโลน และ สามารถแพร่กระจายสู่คนอื่นๆได้ง่ายโดยไม่จำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์ การติดเชื้อโลน ไม่เกี่ยวกับความสกปรก หรือ การดูแลความสะอาดของร่างกายที่ไม่ดีพอ แต่เกิดจากการเจริญเติบโตของโลนบนขนของมนุษย์ ซึ่งชอบอยู่บริเวณขนหยาบ เช่น ขนที่หัวเหน่า ขนรักแร้ ขนหน้าแข้ง ขนบริเวณท้อง ขนหน้าอก และเครา เป็นต้น ตัวโลนไม่สามารถกระโดดได้แต่มันจะค่อยๆ คืบคลานไปตามขนและพื้นผิว ดังนั้น การนอนเตียงเดียวกันคนที่มีตัวโลนอาศัยอยู่มีโอกาสการติดเชื้อโลนได้
ตัวโลนที่พบได้ในร่างกายมนุษย์ มีทั้งหมด 3 ลักษณะ คือ ไข่โลน ตัวอ่อนโลน และ โลนตัวเต็มวัย รายละเอียดของลักษณะโลนในร่างกายมนุษย์ มีดังนี้
- ไข่โลน ( Nit ) ลักษณะเล็กมากจนมองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ไข่ของโลนมีสีขาว มักเกาะตามเส้นขน ซึ่งไข่โลนใช้เวลาในการฟักตัวประมาณ 6-10 วัน ก่อนจะเป็นตัวอ่อน
- ตัวอ่อนโลน ( Nymph ) จะอาศัยอยู่ที่บริเวณอวัยวะเพศ โดยกินเลือดของมนุษย์เป็นอาหาร ตัวอ่อนจะคล้ายกับโลนตัวโตเต็มวัยแต่มีขนาดเล็กกว่า ใช้เวลาอีกประมาณ 2-3 สัปดาห์กว่าจะโตเต็มวัย
- โลนตัวเต็มวัย ( Adult ) ตัวโลนจะมีสีน้ำตาลอ่อน ขาหน้า 2 ขาจะใหญ่ลักษณะคล้ายก้ามปู โลนตัวเมียตัวจะใหญ่กว่าโลนตัวผู้
สาเหตุการติดเชื้อโลน
สำหรับสาเหตุการติดเชื้อโลน เกิดจากการมีตัวโลนอาสัยบนขนของมนุษย์ และ โลนดูดเลือดมนุษย์เป็นอาหารทำให้เกิดการติดเชื้อโรคได้ ซึ่งโลนสามารถแพร่สู่คนอื่นๆได้โดยผ่านการสัมผัสอย่างใกล้ชิด เช่น การกอด จูบ แต่ที่มักพบได้บ่อยที่สุด คือ การติดต่อจากการมีเพศสัมพันธ์กับคนที่มีโลนอาศัยบนขน ซึ่งการติดโลนไม่สามารถป้องกันได้ด้วยการสวมถุงยางอนามัย หรือ การใช้ยาคุมกำเนิด
นอกจากนี้ การใช้ผ้าร่วมกัน การใช้ห้องน้ำร่วมกันก็สามารถทำให้มีโอกาสติดโลนได้ แต่มีโอกาสน้อยมาก ปัจจัยเสียงที่ทำให้มีโอกาสติดโลน มีรายละเอียด ดังนี้
- การอยู่อาศัยใกล้คนที่มีโลนอาศัยขนขน
- การนอนร่วมเตียงกับคนที่มีโลนอาศัยบนขน
- การใช้ผ้าเช็ดตัวร่วมกับคนที่มีโลนอาศัยบนขน
อาการของโรคโลน
ลักษณะอาการของคนที่ติดโลน ลักษณะอาการที่เด่นชัด คือ คันบริเวณขนที่มีโลนอาศัยอยู่ เช่น อวัยวะเพศ ทวารหนัก ใต้รักแร้ บริเวณที่มีขน เช่น ขา หน้าอก ท้อง หรือหลัง หนวด เครา คิ้ว หรือขนตา เป็นต้น หลังจากที่โดนโลนดูดเลือดและติดเชื้อจะมีอาการผิดปรกติของร่างกาย ต่างๆ ดังนี้
- มีไข้ต่ำ ๆ
- อ่อนแรง ไม่มีแรง
- มีรอยช้ำเล็ก ๆ จากการกัดบนผิวหนังบริเวณต้นขา หรือหน้าท้องส่วนล่าง
- มีผงลักษณะสีดำติดที่กางเกงชั้นใน
- รู้สึกคันมากบริเวณที่มีตัวโลนอาศัยอยู่
- มีผลหรือตุ่มแดง
การรักษาโรคโลน
แนวทางการรักษาโลน สามารถรักษาได้ด้วยการใช้แชมพู โลชั่น หรือครีมที่มีส่วนประกอบของสารกำจัดแมลงจำพวกโลนหรือเหา แต่ต้องปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ อย่างใกล้ชิิด แต่วิธีการรักษาที่ง่ายที่สุด คือ การกำจัดขนส่วนที่มีโลนเกาะอยู่โกนขนออกให้เกลี้ยง เพียงเท่านี้ตัวโลนก็ไม่สามารถจะเกาะอะไรได้
การป้องกันโรคโลน
สำหรับแนวทางการป้องกันการติดเชื้อโลน คือ การไม่ให้มีตัวโลนอาศัยขนขนของเรา ซี่งแนวทางการป้องกันการติดโลน มีดังนี้
- ควรหลีกเลี่ยง การมีเพศสัมพันธ์กับผู้ที่เป็น โรคโลน
- ดูแลความสะอาดตัวเอง อย่างสม่ำเสมอ
- หมั่นทำความสะอาด เตียงนอน ซักผ้าห่ม และ ซักผ้าปูที่นอนเป็นประจำ
- นำเครื่องนอนออกมาตากแดด อยู่สม่ำเสมอ
- ควรหลีกเลี่ยง การใช้สิ่งของร่วมกับ ผู้ป่วยที่เป็นโรคโลนอยู่ เช่น เสื้อชั้นใน ผ้าเช็ดตัว เป็นต้น
- หากรักษาโรคโลน จนหายเป็นปกติแล้ว ควรนำของใช้ทั้งหมดไปทิ้ง หรือ ไม่ก็เอาไปต้มในน้ำร้อน และ นำไปตากแดด เพื่อ ฆ่าตัวโลนให้ตาย ตัวโลน หากอยู่นอกร่างกายมนุษย์เกิน 2 วัน มันจะตายทันที
- ทำความสะอาดร่างกาย และ บริเวณซ่อนเร้น ก่อน และ หลังมีเพศสัมพันธ์
